Wij ADHD’ers hebben meer moeite met het onderdrukken of controleren van onze emoties. Zoals een reactie op kritiek die je krijgt, dan wel verliefdheid of onrecht dat je is aangedaan. Er zit vaak geen rem op. Dit is als kind nog wel te accepteren voor de omgeving maar als volwassenen ligt dat anders. Als we volwassen worden dan wordt het tonen van extreme emoties als een zwakte gezien. Je bent labiel of nog erger je bent niet helemaal 100%. Dit is ergens wel te begrijpen vanuit een niet-ADHD’er, zeker als het op de werkvloer gebeurd. Uit je pan gaan bij kritiek op je functioneren is daarom iets wat je beter…